Nadciśnienie tętnicze stanowi jedną z głównych przyczyn przedwczesnych zgonów na całym świecie. Leczenie nadciśnienia rozpoczyna się po uwzględnieniu wartości ciśnienia tętniczego i ogólnego ryzyka sercowo-naczyniowego. U większości chorych konieczne jest stosowanie leków hipotensyjnych.
Według różnych danych, nadciśnienie tętnicze dotyka około 10-30% dorosłych Polaków. Zwykle przebiega skrycie, aż do pojawienia się powikłań. 90% przypadków to nadciśnienie pierwotne, czyli bez uchwytnej przyczyny. Wśród czynników ryzyka wymienia się uwarunkowania genetyczne, płeć męską, wiek, palenie tytoniu, złe nawyki żywieniowe oraz brak wysiłku fizycznego. Nadciśnienie tętnicze często współwystępuje z dyslipidemią, otyłością oraz cukrzycą typu 2. Występują także interakcje leków na nadciśnienie z innymi preparatami
Jakie są metody leczenia nadciśnienia tętniczego?
Zmiana trybu życia jest nieodzownym elementem terapii nadciśnienia tętniczego. Niefarmakologiczne metody obejmują zwiększenie aktywności fizycznej, normalizację masy ciała, zaprzestanie palenia tytoniu, a także stosowanie odpowiedniej diety, polegającej na spożywaniu dużych ilości owoców, warzyw i produktów o niskiej zawartości tłuszczów, a ograniczeniu spożycia soli oraz alkoholu. Do najpopularniejszych diet stosowanych w terapii nadciśnienia tętniczego należy dieta DASH (ang. Dietary Approaches to Stop Hypertension).
Farmakologiczne metody leczenia nadciśnienia tętniczego obejmują stosowanie jednego lub kilku leków hipotensyjnych. Do najczęściej stosowanych leków należą:
- inhibitory ACE (np. kaptopryl, ramipryl, peryndopryl, enalapryl);
- antagoniści receptora AT1 (np. losartan, walsartan, telmisartan, kandesartan);
- antagoniści receptora β-adrenergicznego (np. metoprolol, bisoprolol, celiprolol, nebiwolol, karwedilol);
- antagoniści kanałów Ca2+ z grupy pochodnych dihydropirydyny (np. nifedypina, amlodypina, lacydypina, lerkanidypina);
- diuretyki tiazydowe (np. hydrochlorotiazyd), tiazydopodobne (np. Furosemid, torasemid) oraz pętlowe (np. indapamid, klopamid).
Czego należy unikać w czasie terapii nadciśnienia tętniczego?
W trakcie stosowania inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora AT1 nie należy zażywać preparatów zawierających potas oraz innych leków zwiększających stężenie potasu w surowicy (np. diuretyki oszczędzające potas, heparyna). Równoległe stosowania antagonistów receptora AT1 lub antagonistów receptora β-adrenergicznego z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ), np. aspiryną, może osłabić efekt hipotensyjny oraz sprzyjać pogorszeniu czynności nerek, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Antagoniści receptora β-adrenergicznego nasilają hipoglikemizujące działanie insuliny oraz doustnych leków przeciwcukrzycowych. Podane jednocześnie z alkaloidami sporyszu mogą nasilać zaburzenia krążenia obwodowego. Z niedihydropirydynowymi antagonistami kanałów Ca2+ (werapamilem, diltiazemem) oraz lekami przeciwarytmicznymi (np. amiodaronem, propafenonem) mogą powodować wystąpienie zaburzeń automatyzmu i przewodnictwa przedsionkowo-komorowego. Diuretyki wchodzą w interakcję z wieloma lekami, w szczególności z lekami przeciwarytmicznymi, przciwcukrzycowymi, przeciwpsychotycznymi, przeciwdepresyjnymi, immunosupresyjnymi, miorelaksacyjnymi, oraz lekami z grupy NLPZ. Podczas farmakoterapii diuretykami niezbędne są regularne badania krwi i moczu oraz EKG.
