Czym jest?

Zapalenie spojówek to nic innego jak infekcja przezroczystej membrany. Obejmuje ona białka oczu oraz wewnętrzną część powiek. Objawia się poszerzeniem naczynek krwionośnych, które stają się bardzo mocno widoczne. Przez to na oczach pojawia się bardzo wyraźne zaczerwienienie.

Do przyczyn zapalenia można zaliczyć infekcję, która spowodowana może być przez bakterie, wirusy lub reakcję alergiczną. Zapalenie spojówek w większości przypadków nie ma wpływu na jakość widzenia.

Za to praktycznie zawsze powoduje dość silny dyskomfort. Zapalenie spojówek może być również zaraźliwe. Konieczne jest więc natychmiastowe podjęcie leczenia po rozpoznaniu choroby.

Objawy definiujące zapalenie spojówek

Do objawów zaliczyć można:

• Zaczerwienienie oczu
• Świąd
• Wyciek ropny, który w dużym stopniu utrudnia otwarcie powiek po przebudzeniu
• Łzawienie

Przy tym zapalenie spojówek może dotyczyć jednego oka bądź obydwóch. Zapaleniu bardzo często towarzyszy także wodnisty katar oraz nadwrażliwość na światło. Objawy mogą doskwierać przez okres od 1 tygodnia do nawet 2 tygodni.

Zapalenie spojówek występuje w formie bakteryjnej, której towarzyszą obrzęk w okolicach oczu, a także powiększenie węzłów chłonnych.

W przypadku zapalenia wywołanego alergią zapaleniu towarzyszą intensywny świąd oraz łzawienie, a także takie objawy jak katar sienny i kichanie.

Jak można się narazić na zapalenie spojówek?

Zarażenie może następować poprzez kontakt z osoba już chorą. Poprzez kontakt z czynnikiem alergizującym oraz poprzez używanie soczewek kontaktowych.
Powikłania po zapaleniu

Zapalenie spojówek może doprowadzić do bliznowacenia rogówki. To schorzenie może w efekcie prowadzić do osłabienia widzenia, a w najgorszym przypadku nawet do utraty wzroku.

Jak zdiagnozować zapalenie spojówek?

Najlepiej udać się do lekarza, który po dokonaniu badań będzie wstanie ocenić czy powstała infekcja. W niektórych przypadkach zastosowane leczenie może nie dać jednak efektów bądź dać jedynie efekt na krótki czas. W takiej sytuacji lekarza zaleca diagnostykę laboratoryjną, która umożliwia rozpoznanie co tak naprawdę jest odpowiedzialne w danym przypadku za zapalenie spojówek. Na tej podstawie dobierane jest odpowiednie dla pacjenta leczenie.

Jak leczyć zapalenie spojówek?

Najczęstszą formą leczenia bakteryjnego zapalenia jest antybiotyk miejscowy. W przypadku zapalenia wirusowego objawy często ustępują zupełnie same. Nie zmienia to jednak faktu, że i w tej sytuacji lekarz może zalecić zażywanie środków przeciwwirusowych. Gdy chodzi o zapalenie alergiczne to najczęściej w tej sytuacji wykorzystywane są leki przeciwhistaminowe.

Jak zapobiegać zapaleniu?

Zapalenie spojówek może być wywołane przez czynniki, którym można zapobiec. Duży wpływ na to ma na przykład nieprzestrzeganie higieny. Dlatego też tak istotne jest częste mycie rąk i niedotykanie oczu brudnymi.

Częste zmienianie pościeli również może zapobiec powstawaniu zapalenia. Gdy już dojdzie do zapalenia to konieczne jest pozbycie się wszelkich przedmiotów, które mają styczność z okiem takich jak tusze do rzęs czy szkła kontaktowe. Po zakończonym leczeniu konieczne jest natomiast pozbycie się wszystkich stosowanych podczas tego leków.

Każda kobieta w swoim wieku przejdzie przez naturalny etap życia, jakim jest menopauza. Jest to swoiste przejście pomiędzy wiekiem prokreacyjnym a starością. Menopazua przebiega stopniowo, a jej charakter i nasilenie uwarunkowane są jednostkowo.

Nie wszystkie dolegliwości, jakimi charakteryzuje się menopauza towarzyszą przekwitaniu każdej kobiety. Podobnie ma się to w przypadku menstruacji, niektóre bywają krótkie i skąpe inne są z kolei bardzo bolesne, długie oraz znacznie obfite.

Czy to już menopauza?

Pewnie każda z pań zastanawia się nad tym, kiedy biologiczny zegar się zatrzyma i nastanie menopauza, która ma charakter nieodwracalny. Nie każda kobieta przechodzi menopauzę w podobnym wieku. Randomizowane próby wskazują jednakże, iż menopauza dotyka 90 procent kobiet po pięćdziesiątce i ponad trzydziestu procent pań po czterdziestce. Widać więc, jak indywidualną kwestią jest menopauza.

Ustrój organizmu przygotowuje się do zmian bardzo harmonijnie i stopniowo, a objawy jakie ma menopauza występują na ogół parę lat przed zakończeniem miesiączkowania i utrzymują się przez kilka/kilkanaście lat po zakończeniu miesiączkowania. Objawy jakimi cechuje się menopauza są stosunkowo charakterystyczne i zaliczyć do nich należy:

• nieregularne miesiączki, aż do momentu całkowitego zatrzymania cyklu,
• napadowe pocenie się oraz uderzenia gorąca – jest to jeden z najczęściej zgłaszanych objawów,
• bóle głowy, przemęczenie, bóle mięśni, kołatanie serca,
• uczucie zmęczenia, bezsenność, wczesne, poranne budzenie,
• wahania nastroju, pobudzenie, drażliwość, płaczliwość, w skrajnych przypadkach depresja okołomenopauzalna,
• obniżona ochota na seks, sucha pochwa oraz ból podczas stosunku, wymienione zmiany mogą sprzyjać rozwojowi tzw. zanikowego zapalenia pochwy,
• częste oddawanie moczu i problemy z jego trzymaniem.

Oswoić klimakterium

Chociaż przekwitanie to zupełnie naturalny proces, u wielu kobiet wywołuje niepokój, a nawet strach. Z jednej strony bowiem rozpoczyna się niechciana, lecz nieuchronna starość, z drugiej pojawiają się przykre dolegliwości, które sygnalizują, że oto pewien etap życia zmierza ku końcowi. Klimakterium nie jest jednak wyrokiem śmierci. Jest to proces, którego skutki można złagodzić, np. poprzez odpowiednią terapię hormonalną. Warto również zadbać o drobne zmiany w diecie, przygotowując posiłki bogate w witaminy i składniki odżywcze. Pamiętaj, im więcej owoców i warzyw, tym lepiej! Rzuć palenie, ogranicz picie alkoholu i uprawiaj aktywność fizyczną, dzięki czemu nie tylko zredukujesz fale gorąca, ale także utrzymasz szczupłą sylwetkę i doskonałą kondycję

Antybiogram to podstawowe badanie mikrobiologiczne, zwykle poprzedzające antybiotykoterapię.

Samo badanie antybiogramu, a konkretniej jego wynik umożliwia ustalenie oporności i wrażliwości szczepów mikroorganizmy na określony rodzaj antybiotyku. Na podstawie uzyskanych rezultatów pacjent otrzymuje odpowiednie, celowane antybiotyki.

Oporność na substancje bakteriobójcze i bakteriostatyczne to cecha pewnych bakterii, jaka ogranicza działanie antybiotyków na oporne patogeny.

W antybiogramie ocenia się oporność:

• pierwotną – wynika z budowy morfologicznej i charakteru bakterii (gram +/ gram -) i powoduje ograniczenie wchodzenia antybiotyku lub wiązania go.
• wtórną– powstająca w wyniku nabytych mutacji lub uzyskania plazmidu od szczepów opornych.

Wskazania do zrobienia antybiogramu

Antybiogram szczególnie wykonuje się chorym, cierpiącym na trudne do wyleczenia lub nawracające zakażenia, gdy brakuje pewności, jaki szczep zainfekował organizm i jaka jest jego wrażliwość na antybiotyki. Zrobienie antybiogramu pozwala zapobiec nieskutecznemu leczeniu, które może eliminować florę rezydualną i osłabiać znacząco układ odpornościowy osoby zakażonej.

Coraz częstszy problem systematycznie narastającej oporności bakterii ma swoje korzenie w nierozsądnym stosowaniu antybiotykoterapii i nadmiernego wykorzystywania antybiotyków w przetwórstwie spożywczym i hodowli zwierząt. Antybiogram w wymienionych wyżej sytuacjach przypadkach umożliwia określenie celowanej dawki antybiotyku.

Jak przeprowadzany jest antybiogram?

Na samym wstępie badania od pacjenta pobierana jest odpowiednia próbka, np. moczu, kału, krwi. Antybiogram jest ustalany drogą śledzenia wzrostu i rozwoju bakterii. Po pobraniu materiału jest on nanoszony na dedykowane podłoża i umieszczany w cieplarce. Na odpowiednich podłożach, po upływie kilkunastu godzin dochodzi do namnażania się bakterii (o ile była ona obecna w próbce pobieranej). Kolejno oceniany jest wzrost kolonii przy kilkunastu krążkach bawełnianych (antybiogram krążkowy). Poszczególne krążki są uprzednio nasycane różnymi rodzajami antybiotyku.

Po 24 godzinach inkubacji w temp. ok. 37 st. C dostrzec można wyraźnie, który antybiotyk najskuteczniej ograniczył wzrost kolonii na pożywce. Rozmiar strefy zahamowania określa stopień wrażliwości bakterii na dany antybiotyk. Taki antybiogram krążkowy jest jednym z najpowszechniej wykonywanych w ramach laboratorium mikrobiologicznego.

Kolejną metodą na ocenę wrażliwości na antybiotyki jest antybiogram seryjnych rozcieńczeń. Do kolejnych probówek z płynną hodowlą dodaje się wzrastające stężenia antybiotyku. MIC (czyli minimalnym stężeniem hamującym) jest najmniejsze stężenie antybiotyku, które ograniczyło namnażanie się bakterii na płynnym podłożu.

Współcześnie antybiogram wykonywany jest z wykorzystaniem systemów zautomatyzowanych, jak choćby Vitek. Kasetki wypełnione różnymi antybiotykami są umieszczane w maszynie, która dozuje odpowiednią ilość kolonii bakteryjnych do kasetek. Antybiogram i wrażliwość bakterii są oceniane na podstawie różnic w zmętnieniu w poszczególnych fragmentach kasetki, które to jest oceniane za pomocą spektroskopii świetlnej.

Podstawowe badanie kału to metoda diagnostyki laboratoryjnej wykorzystywana w diagnostyce rozlicznych chorób i zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego. Najpowszechniej ocena stolca stosuje się w określaniu etiologii dysfunkcji narządowych, infekcji i stanów zapalnych. Ocena kału zawiera analizę makro i mikroskopową niewielkiej porcji stolca. Na parametry fizyczne próbki stolca składają się: jego barwa, konsystencja, zapach oraz występowanie pasemek śluzu i lub domieszki krwi.

Badanie kału – podstawowe wskazania

Najczęściej badanie kału wykonuje się w celu pozyskania wpisu do Książeczki Zdrowia, w tym przypadku badanie laboratoryjne kału wykonywane jest w oparciu o rekomendacje Państwowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej. W tym przypadku należy dostarczyć trzy próbki kału.

Klinicysta wysyła pacjenta na badanie kału w przypadku, gdy istnieją przesłanki, aby podejrzewać u pacjenta schorzenie zakaźne układu pokarmowego lub parazytozę (w takiej sytuacji pacjent udaje się na testy parazytologiczne).

Rezultaty jakie daje badanie stolca są bardzo użyteczne w diagnostyce etiologii krwawienia z przewodu pokarmowego, zespołów złego wchłaniania lub przy istotnym podejrzeniu występowania zmian nowotworowych oraz obecności pasożytów. Najbardziej swoistym symptomem, skłaniającym chorych do wizyty u lekarza, jest dostrzeżenie krwi w kale.

Badanie kału – podstawowe przygotowanie

Czynnością poprzedzającą badanie kału najpierw powinno być zaopatrzenie się w odpowiedni pojemniczek na stolec. Możliwy jest zakup transportowej wersji, zawierającą łopatkę w praktycznie każdej aptece. Gdy pragnie się przeprowadzić badanie kału w Sanepidzie, potrzebne są aż pojemniczki.

Kolejno należy bardzo starannie umyć ręce i przygotować odpowiedni pojemniczek do defekacji. Przed wykonaniem pobrania próbki powinno się oddać mocz z pęcherza moczowego, stolec można oddać do pojemniczka, a z użyciem łopatki wziąć odpowiednią próbkę stolca.

Badanie kału wymaga jedynie niewielkiej porcji stolca.

Nie można zapomnieć, że próbkę trzeba oddać do laboratorium zdecydowanie jak najszybciej. Jeśli ktokolwiek pragnie się zapoznać z pełnym wykazem wytycznych, jakie dotyczą każdego typu badania, konieczny jest kontakt z przeszkolonym personelem medycznym.

Jak wygląda badanie stolca?

Każde diagnostyczne badanie kału, jak również badanie parazytologiczne, uwzględnia wstępnie barwę preparatu, woń, obecność śluzu, wydzieliny ropnej i pozostałości pokarmu pod postacią kuleczek tłuszczowych, komórek roślinnych, włókien mięsa, ziarenek skrobi, skrystalizowanych kwasów tłuszczowych oraz cholesterolu. Klasyczne badanie kału uwzględnia również obecność nabłonków, elementów morfotycznych krwi, jak również pasożytów lub ich jaj i form generatywnych.

Sanepid najczęściej przeprowadza badanie kału w kierunku nosicielstwa bakterii z rodzaju Salmonella i Shigella, które mogą być przenoszone przez osoby zainfekowane S. entiritidis oraz Shigella dysenteriae.

Nie trzeba się obawiać tego badania – nie jest to takie straszne, jak się wydaje!